ရဟတ္ယာဥ္ကို ေထာင္တဲ့မိုင္းမ်ား

လူသတ္မိုင္းေတြ၊ တင့္ဖ်က္မိုင္းေတြ အေၾကာင္းကို သိၾကမွာပါ။ လမ္းေၾကာင္းေပၚ တည့္တည့္လာမွ ေပါက္ကြဲေစတဲ့ မိုင္းေတြတင္မဟုတ္ပဲ အကြာအေဝး တစ္ခုရွိမယ့္ လမ္းေဘး တစ္ေနရာ အေဆာက္အဦးေဒါင့္ကြယ္ တစ္ေနရာကေနျပီး တင့္ကားရဲ့ တုန္ခါမွဳ၊ ေလဆာအခ်က္ျပစနစ္ရဲ့ အသက္ဝင္မွဳနဲ႔ တင့္ကို ဖ်က္ဆီးႏိုင္မယ့္ တင့္ဖ်က္မိုင္းေတြအဆင့္ျမင့္သလို ဟယ္လီေကာ္ပတာကို ေထာင္မယ့္ မိုင္းစနစ္ေတြလဲ ပိုမိထိေရာက္ အသက္ဝင္လာပါတယ္။

ေျမျပင္ကေန ခ်ီတက္ လာမယ့္ ရန္သူအတြက္ မိုင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဟန္႔တားႏိုင္ျပီး ေလေၾကာင္းခ်ီလာမယ့္ ေလထီးခုန္ တပ္ေတြ အတြက္ ေလယာဥ္ပစ္ အေျမာက္ေတြဟာ ဟန္႔တား ႏိုင္ပါတယ္။ 

ဒါေပမယ့္ သည္၂ခုၾကား ေလယာဥ္ပစ္လက္ႏွက္ေတြ ထိေရာက္မွဳနဲတဲ့ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားေတြကေန ပ်ံသန္းစစ္ခ်ီလာမယ့္ တိုက္ခို္က္ေရး ရဟတ္ယာဥ္ေတြနဲ႔ ေလေၾကာင္းခ်ီ တပ္ေတြကိုေတာ့ ဟန္႕တားရ ခက္ခဲလွပါတယ္။ ဒီအတြက္ အေျဖဟာ ရဟတ္ယာဥ္ကို ေထာင္မယ့္ မိုင္းေတြကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါတယ္။ ဗီယက္နမ္ စစ္ပြဲ အတြင္းမွာ တင့္ကားဖ်က္ ေလဆာေထာက္လွမ္းေရး ကိရိယာပါတဲ့ မိုင္းေတြကို ရဟတ္ယာဥ္ ခ်ကြင္းေတြမွာ စမ္းသပ္ အသံုးျပဳရာ၊ ေရွ႕ထြက္မိုင္းေတြကို ရဟတ္ယာဥ္ ဆင္းႏိုင္မယ့္ ေနရာေတြမွာ သစ္ပင္ခြၾကားေတြကေန စမ္းသပ္ၾကရာကေန ျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ အဆင့္ျမင့္နည္းပညာမ်ားနဲ႔ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ရဟတ္ယာဥ္ဖ်က္ မိုင္းေတြဟာ လံုးဝ ကြဲျပားျခားနားပါတယ္။
 

AHG-200

၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္မ်ားအလြန္မွာ ဘူေဂးရီးယားနဲ႔ ရုရွားတို႕က ထုတ္လုပ္ကာ လက္ႏွက္ျပပြဲေတြမွာ ျပသခဲ့ၾကပါတယ္။ AHM အမ်ိဳးအစား ရဟတ္ယာဥ္ေထာင္ မိုင္းေတြဟာ ဘူေဂးရီးယား ထုတ္ျဖစ္ျပီး AHG 200-1 နဲ႔ AHG-200-2 တို႕ဟာ ေနာက္ဆံုးေပၚေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ၆၀ဒီဂရီေထာင္မတ္ထားတဲ့ ၃ေခ်ာင္းဒါမွမဟုတ္ ၄ေခ်ာင္းေထာက္နဲ႔ တပ္ဆင္ထားျပီး အပိုင္း၃ပို္င္း ပါရွိ္ပါတယ္။ ပထမ တစ္ပိုင္းကေတာ့ အာရံုခံကိရိယာ ျဖစ္ျပီး မီတာ ၂၀၀၀ အတြင္းက ရဟတ္ယာဥ္ရဲ့ စက္သံကို ဖမ္းယူသိရွိျပီး မီတာ ၅၀၀ထိ နီးကပ္လာရင္ေတာ့ စနစ္ကို အသက္ဝင္ေစပါတယ္။ အဲသည္ေနာက္မွာေတာ့ အနီေအာက္ေရာင္ျခည္ အကြာေဝး တိုင္းစနစ္ အသက္ဝင္လာျပီး မီတာ ၂၀၀ အတြင္း ဝင္လာမယ့္ ပစ္မွတ္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မီတာ ၁၅၀-၁၀၀  အတြင္းမွာ ပထမ တစ္ဆင့္ ၁၇ကီလိုကရမ္ ရွိတဲ့ TNT ယမ္းျပင္းအားကို အသံုးျပဳတဲ့ သံေဘာေစ့(၂၀၀၀ခန္႕) ေတြကို ေရွ႕တူရွဴ ၂၀ဒီကရီ အတြင္းကို ပစ္လႊတ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယ အေနနဲ႔ သူ႕ေအာက္မွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့ စပင္ဒါစမ်ား ပါဝင္တဲ့ ၁၂ကီလိုဂရမ္ TNT ျပင္းအားနဲ႔ ေရွ႕ထြက္မိုင္းပံုစံ မိုင္းကို ေဖါက္ခြဲကာ ေရွ႕တူရွဴ ၆၀ဒီကရီ အတြင္းကို ပစ္လႊတ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ မီတာ ၁၀၀ အတြင္းမွာ သံခ်ပ္ကာ အထူ ၁၀မီလီမီတာကို ေကာင္းစြာ ေဖါက္ထႊင္းႏိုင္မယ့္ စတီးေဘာလ္ေစ့ေတြ ျဖစ္ျပီး စပင္ဒါစေတြကေတာ့ ရဟတ္ယာဥ္ရဲ့ အင္ဂ်င္နဲ႔ ပန္ကာ ဒလက္ေတြကို ဖ်က္စီးဖို႕ ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကိဳးနဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ ေရဒီယုိ စနစ္သံုး ၾကီးၾကပ္ မိုင္းအေနနဲ႔ ေဖါက္ခြဲႏိုင္ျပီး လူနဲ႔ မိုင္းေထာင္ခဲ့ရင္ေတာ့ ၃၀မီတာ ပတ္လည္ (ေရွ႕တူရွဴ ၂၀၀မီတာ) ရဲ့ အျပင္ဘက္မွာ အကာကြယ္ယူဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အလိုေလ်ာက္ စနစ္အသံုးျပဳခဲ့ရင္ေတာ့ ရဟတ္ယာဥ္သံဟာ မီတာ ၂၀၀၀နဲ႔ အထက္ ေဝးသြားရင္ စနစ္ဟာ အလိုအေလ်ာက္ ေစာင့္ၾကည့္အေျခအေနကို ျပန္လည္ ေရာက္ရွိသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဘထၳရီ အသံုးျပဳရတဲ့ စနစ္ျဖစ္ျပီး ရက္၃၀ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘထၳရီလဲလွယ္မွဳ မရွိရင္ မိုင္းဟာ အသက္မဝင္ေတာ့ပါဘူး။ AHG -200-2 ဟာ စတီးေဘာလ္ေစ့ေတြကို အလြန္ပူတဲ့ အေျခအေနရေအာင္ သံခ်ပ္ကာကို စားေလာင္ေစေအာင္ ဓါတုနည္းပညာသံုး ျပဳျပင္ထားျပီး၊ ဘထၳရီကို ရက္ေပါင္း ၉၀ထိ အသံုးျပဳႏိုင္ေအာင္ အဆင့္ျမင့္ထားပါတယ္။ ကိုယ့္တပ္က အသံုးျပဳတဲ့ ရဟတ္ယာဥ္ေတြဆိုရင္ အသက္အဝင္ေစဖို႔  ေရဒီယို စနစ္တစ္ခုကို ထည့္သြင္းထားတယ္လို႔ ဆိုေပမယ့္ မီတာ ၂၀၀ အတြင္းျဖတ္ျပီး ပ်ံသန္းရင္ စိတ္ခ်ရမွဳဟာ ၅၀% သာရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သည္စနစ္ေတြဟာ အေသတပ္ဆင္ရတဲ့ စနစ္ျဖစ္လို႔ ရဟတ္ယာဥ္လာရာ လမ္း၊ ျဖတ္သန္းရာ ေတာင္ေၾကာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ခ်ကြင္းေတြမွာသာ အသံုးျပဳႏိုင္ပါတယ္။ သစ္ေတာေတြ လြင္ျပင္လို ေနရာေတြမွာ အနားက ျဖတ္သြားေပမယ့္ မိုင္းမ်က္ႏွာမူရာ ၆၀ဒီဂရီအတြင္း မဟုတ္ခဲ့ရင္ မေပါက္ကြဲပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လြင္ျပင္ ေဒသေတြဆိုရင္ အရပ္၄မ်က္ႏွာ အတြက္ မိုင္း ၄လံုး မီတာ ၅၀ေလာက္ျခားကာ ေက်ာေပး ေထာင္ေလ့ရွိပါတယ္။

ရုရွားလုပ္ တင့္ဖ်က္မိုင္းေတြဟာ ဟယ္လီေကာ္ပတာ မိုင္းအျဖစ္ အသံုးျပဳႏိုင္ၾကပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း သူ႕မွာပါတဲ့ ေလဆာ ကိရိယာဟာ မီတာ ၁၀၀ထိသာ ေထာက္လွမ္းႏိုင္ျပီး မီတာ ၂၀ ေလာက္မွာသာ တင့္ဖ်က္ က်ည္ ပစ္လႊတ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရဟတ္ယာဥ္ ခ်ကြင္းလို ေနရာမွာေတာ့ ရတဟ္ယာဥ္ကို ေကာင္းေကာင္း ဖ်က္ဆီးႏို္င္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း။ တင့္ကား စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ အတူ ခ်ီတက္လာမယ့္ ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ အနိမ့္ပ်ံ ဝင္လာမယ့္ တိုက္ခိုက္ေရး ရဟတ္ယာဥ္ေတြ အတြက္ ရဟတ္ယာဥ္ဖ်က္ မိုင္းေတြကို ထုတ္လုပ္ပါတယ္။ ရုရွားလုပ္ မိုင္းေတြဟာ ယာဥ္နဲ႔ျဖစ္ေစ၊ လူနဲ႔ျဖစ္ေစ ခင္းလို႔ရတဲ့ မိုင္းေတြျဖစ္ျပီး ၃၆၀ဒီကရီ ေစာင့္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ 

ရုရွားလုပ္ အေပါ့စား မိုင္း

ပင္လယ္ျပင္ကမ္းရိုးတမ္းေတြ၊ နယ္စပ္ေတြ၊ ေတာင္ၾကားျမိဳ႕နဲ႔ စခန္းေတြ၊ ရန္သူကို ရဟတ္ယာဥ္ခ်ကြင္း အေနနဲ႔ အသံုးမျပဳေစဖို႕ ဒါမွမဟုတ္ ရန္သူ႕ ေလယာဥ္ကြင္းကို ေႏွာက္ယွက္ဖို႔ အသံုးျပဳပါတယ္။ လူနဲ႔ဒါမွမဟုတ္ ေျမျပင္တပ္ဖြဲ႕ေတြနဲ႔ ခင္းႏိုင္တဲ့ မိုင္းစနစ္ဟာ အနီေအာက္ေရာင္ျခည္ အာရံုခံ ကိရိယာ ၄ခုကေန ၆ခုထိ ပါဝင္ပါတယ္။ ၃ကီလိုမီတာ ေက်ာ္ကတည္းက ေလယာဥ္ အမ်ိဳးအစားကို ခြဲႏိုင္တဲ့ အသံလွိဳင္း အာရံုခံ စနစ္ပါရွိျပီး ရဟတ္ယာဥ္ရဲ့ အသံကို အဓိကထားေရြးျခယ္ပါတယ္။ မိုင္းကြန္ယက္ကို ၾကိဳးျဖင့္ ဒါမွမဟုတ္ ေရဒီယိုနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ျပီး အသက္သြင္း အမိန္႕ေပးႏိုင္ပါေသးတယ္။ မီတာ ၆၀၀ အတြင္း နီးကပ္လာရင္ေတာ့ အနီးဆံုး ပစ္မွတ္တစ္ခုကို အနီေအာက္ ေရာင္ျခည္ ကိရိယာေတြက အကြာအေဝး ေထာင့္ ဒီကရီ တြက္ခ်က္ ခ်ိန္ရြယ္ေပးျပီး ၁၅၀မီတာ အတြင္းမွာေတာ့ မိုင္းမွာပါဝင္တဲ့ စပင္ဒါစေတြ (စားေလာင္ေစတဲ့ ဓါတုပစၥည္းသံုး သံခၽြန္ေတြ) ကို ပစ္လႊတ္လိုက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
 

ရုရွားလုပ္ ေျခလ်င္တပ္ဖြဲ႕သံုး မိုင္း

မီတာ ၁၀၀ အတြင္းမွာ သိပ္ကို ျမန္တဲ့ အနိမ့္ပ်ံ တိုက္ေလယာဥ္ေတြကိုေတာင္ ထိမွန္ႏိုင္ေစတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ မိုင္းခင္းယာဥ္နဲ႔ လိုက္ခင္းရတဲ့ စနစ္မွာေတာ့ အနီေအာက္ ေရာင္ျခည္ တိုင္းတာေရး တစ္ခုသာ ပါရွိျပီး အသံလာရာရဲ့ အနီးဆံုး ပစ္မွတ္ရွိရာဘက္ကို အလိုေလ်ာက္ခ်ိန္ရြယ္ ျပီးမွသာ အနီေအာက္ေရာင္ျခည္ စနစ္က အသက္ဝင္ ခ်ိန္ရြယ္ေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူနဲ႔ ခင္းတဲ့ စနစ္လို ေရဒီယို စနစ္နဲ႔ အမိန္႔ေပး ေစာင့္ၾကည့္ ပစ္ခတ္ေစလို႔ မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မိုင္းခင္းျပီးျပီးခ်င္းမွာ အသက္မဝင္ေစခ်င္ရင္ ေရဒီိယုိ အမိန္႕ေပး စနစ္နဲ႔ အသက္ဝင္ေစဖို႕ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါတယ္။ မိုင္းေတြမွာ ပါဝင္တဲ့ ဘထၳရီဟာ ရက္ေပါင္း ၉၀ေက်ာ္ၾကာ အသံုးျပဳႏိုင္ပါတယ္။ လ်ပ္စစ္ ဓါတ္အားရႏိုင္တဲ့ ေနရာမွာ ခ်ိတ္ဆက္ထားရင္ေတာ့ ၂ႏွစ္ေလာက္ထိ အသက္ဝင္ေနႏိုင္ပါတယ္။ 
 

အေပါ့စား ရဟတ္ယာဥ္ဖ်က္ မိုင္း

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ခုလို ရွဳပ္ေထြးတဲ့ စနစ္ေတြ တစ္ခုမွ မပါတဲ့ ရဟတ္ယာဥ္ ဖ်က္မိုင္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ မီတာ ၁၅၀ထိ ေရာက္ေပမယ့္ မီတာ ၁၀၀အတြင္းသာ ထိေရာက္ပါတယ္။ ၃၆၀ဒီကရီ မသက္ေရာက္ပဲ အေပၚတည့္တည့္ ၆၀ဒီကရီအတြင္းသာ သက္ေရာက္ပါတယ္။ အျမင့္ မီတာ ၁၀၀ ဆိုရင္ မီတာ ၅၀ထက္ နဲတဲ့ ဧရိယာ အတြင္သာ သက္ေရာက္ပါတယ္။ သစ္ေတာေတြနဲ႔ ေတာင္ၾကားေခ်ာင္းရိုးေတြ ခ်ကြင္းေနရာေတြနဲ႔ ေတာင္ထိပ္ ေတာင္ေၾကာေတြေပၚမွာ ေထာင္ေလ့ရွိပါတယ္။ အသံအာရံုခံ တစ္ခုဟာ မီတာ ၈၀၀ အတြင္းနီးလာတာနဲ႔ မိုင္းကို အသက္ဝင္ေစျပီး အေပၚတည့္တည့္ ေရာက္တာနဲ႔ သံခ်ပ္ေဖါက္ သံခၽြန္စေတြကို ပစ္လႊတ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၂ခုပါဝင္ျပီး ေထာင့္ခ်ိဳး တစ္ခုဆီကို ပ်ံနွံ႔ပစ္လႊတ္လိုက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အသံုးျပဳရ အင္မတန္လြယ္ကူပါတယ္။ မိုင္းမွာပါဝင္တဲ့ ဘထၳရီဟာ ၄၅ရက္ထိသာ အသံုးျပဳႏိုင္တာျဖစ္ပါတယ္။

အားသာခ်က္ အေနနဲ႔ ရဟတ္ယာဥ္ဖ်က္ မိုင္းေတြဟာ ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ ထိႏိုင္ေျခဟာ နဲပါးတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ရဟတ္ယာဥ္ဖ်က္ မိုင္းေတြအသံုးျပဳထားျခင္းျဖင့္ လူသယ္ ရဟတ္ယာဥ္ေတြကို ေကာင္းေကာင္း ဒုကၡေပးႏိုင္ပါတယ္။ ရန္သူ႕ေလယာဥ္ကြင္း အနီးဆိုရင္ ေလယာဥ္ အဆင္းအတက္မွာ၊ စစ္ေျမျပင္ခ်ကြင္းဆင္းသက္စဥ္ ေတာင္ၾကားေတြ ျဖတ္ေက်ာ္စဥ္မွာ ေကာင္းေကာင္း ျပႆနာေပးႏိုင္ျပီး ရဟတ္ယာဥ္ရဲ့ ဒလက္ေတြ၊ လိုက္ပါလာတဲ့ စစ္သည္ေတြ၊ အင္ဂ်င္လိုေနရာေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ လက္ႏွက္စနစ္ေတြကို ဖ်က္ဆီးႏို္င္ပါတယ္။ သံခ်ပ္ကာ ေကာင္းလွတဲ့ တိုက္ခိုက္ေရး ရဟတ္ယာဥ္ေတြပင္ ခ်ိတ္ဆြဲ လက္ႏွက္ ပ်က္ဆီးခဲ့ရင္ ထိခိုက္ေစတာေၾကာင့္ မီတာ ၁၀၀ထက္ ပိုတဲ့ အျမင့္မွာပဲ ပ်ံဖို႔ ဖိအားေပးထားတာလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မီတာ ၁၀၀နဲ႔ အထက္မွာ ေလယာဥ္ပစ္ ပုခံုးထမ္း ဒံုးက်ည္အမ်ိဳးမ်ိဳးဟာ ရဟတ္ယာဥ္ေတြကို ေကာင္းေကာင္း ဒုကၡေပးေတာ့မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။